شب ادراری یک اختلال رایج دوران کودکی است. اگر موارد به‌موقع شناسایی شوند، می‌توان به سرعت شب ادراری را درمان کرد. در این نوشتار قصد داریم نحوه تشخیص، درمان‌های رفتاری و درمان‌های دارویی شب ادراری مورد بررسی قرار دهیم. با مطالعه این مقاله می توانید شب ادراری را به خوبی کنترل کنید.
شب ادراری به عنوان یک اختلال دفعی طبقه بندی می شود. این بیماری اغلب در کودکانی که رختخواب را خیس می کنند یا نمی توانند ادرار خود را کنترل کنند تشخیص داده می شود. این یک اختلال شایع است که اغلب در کلینیک های تخصصی کودکان یا اورولوژی دیده می شود.
علت شب ادراری
بسیاری از موارد شب ادراری فاقد علت قابل شناسایی هستند. اما علل شایع در کودکان یبوست و اختلالات رشد عصبی است. علل مختلفی از جمله برانگیختگی ضعیف از خواب، تاخیر در بلوغ مثانه، کاهش ظرفیت مثانه و کاهش ترشح وازوپرسین مورد بحث قرار گرفته است.
دیگر عوامل شب ادراری عبارتند از استرس غیرمعمول، وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین، طلاق والدین، تولد خواهر و برادر و سابقه خانوادگی شب ادراری. شب ادراری استعداد ژنتیکی بالایی دارد، به طوری که کودکان در صورت خیس کردن تخت توسط یکی از والدین 44 درصد و اگر هر دو والدین سابقه خیس کردن رختخواب را داشته باشند این میزان به 77 درصد می رسد. هیچ ژن خاصی با شب ادراری مرتبط نیست.
بهتر است بدانید یبوست نیز یکی از علل شب ادراری به دلیل فشار مثانه است.
شب ادراری و رابطه آن با سن و جنسیت
شب ادراری در 20 درصد از کودکان 5 ساله دیده می شود. این بیماری بیشتر در کودکان 7 ساله تشخیص داده می شود. شیوع شب ادراری در کودکان 7 ساله 5 تا 10 درصد است. تقریباً در 2٪ از بزرگسالان تشخیص داده می شود. شب ادراری در پسران بیشتر از دختران رخ می دهد.
نتیجه مطالعات پاتوفیزیولوژی
مطالعه پاتوفیزیولوژی شب ادراری کاهش تولید هورمون ضد دیورتیک شبانه (ADH ) را در بیماران مبتلا به شب ادراری نشان داد. به دلیل کاهش تولید ADH، حجم ادرار بیمار در شب افزایش می یابد که منجر به افزایش ادرار می شود. با در نظر گرفتن این پاتوفیزیولوژی اساسی، از درمان هایی مانند دسموپرسین، آنالوگ ADH استفاده می شود. تئوری های دیگر برای پاتوفیزیولوژی شب ادراری شامل کاهش ظرفیت مثانه یا کاهش برانگیختگی از خواب است.
این موارد را باید در شب ادراری در نظر بگیرید
فقط شبانه در طول خواب شبانه است.
فقط روزانه در ساعات بیداری است.
فقط روزانه که غیر ارادی است "بی اختیاری ادرار" نیز نامیده می شود.
بی اختیاری فوری (تکرر ادرار به دلیل افزایش میل به ادرار کردن)
بی اختیاری استرسی (در طول دوره های افزایش فشار داخل شکمی، مانند مانورهای والسالوا)
به تعویق افتادن ادرار (تاخیر وضعیتی در ادرار کردن، مانند مکان های عمومی)
بی اختیاری قهقهه (هنگام خنده)
